tapılmaq — «Tapmaq»dan məch. İtən şey tapıldı. Axtardığım adam tapıldı. Meşədə azmış uşaqlar tapıldı. Xəstəliyə qarşı yeni dərmanlar tapılmışdır. Zəngin neft yataqları tapılmışdır. Mənim ayağıma ayaqqabı çətin tapılır … Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti
tapılma — «Tapılmaq»dan f. is. Tapdığın tapılmasında ər və arvad od ayaqlamışdılar. Ə. Vəl … Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti
bulunmaq — f. 1. Tapılmaq. Bulunur hər dərdə istərsən gülüstanda dəva. F.. Dərmansız dərdimə bulunmaz çarə; Müyəssər olmasa visalın, Pəri! Mirzəhəsən. 2. Olmaq. Maye halında bulunan şeylərin şəkli olmaz, onu hansı qaba töksən, o qabın şəkli və qalıbında… … Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti
ceyran — is. Antilop cinsindən irigözlü, incəayaqlı, sürətlə qaçan zərif heyvan. Ceyranın qaçmağın elə gördüm, ətindən zəhləm getdi. (Məsəl). Ceyran çox iti qaçan və həssas heyvandır. İ. Ə.. Bahadur ceyrana baxdı, ceyranın gözləri ona həqiqətən kiminsə… … Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti
düyün — 1. is. 1. İki ip və s. nin bir birinə bağlanmasından əmələ gələn yumru ilmək yeri, habelə ipin özünün ilmək halına salınmış yeri. İpin düyününü açmaq. – <Səttar:> Yazıq arvadın barmaqları ilmədə qalıb, gözü düyünlərdə. P. M.. Düyün düşmək – … Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti
göy — 1. is. 1. Yer üzünün üzərində mavi bir qübbə kimi görünən fəza, boşluq. Göydə buludlar üzür. Göydə ulduzlar sayrışır. Bu vaxt göydə bulud göründü. // Yer üzünü əhatə edən kainat boşluğu; ənginlik, hava. Bu halda sərayi şahibən göyə bir fişəng… … Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti
kələf — is. 1. Yumru şəkildə sarınmış sap, iplik, məftil və s. ; yumaq. Yumşaq sap kələfi. İp kələfi. Kələf sarımaq. – <Üçüncü qız:> Qarı nənə, yunu əyirdim. Kələfi yumaqlayıb qurtardım. M. D.. 2. məc. Dolaşıq şey haqqında. <Fərhad>… … Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti
yiyə — is. Hər hansı bir şey üzərində mülkiyyət hüququ olan adam; sahib. Oğul, Rövşən, get, buzov yiyəsinə pul ver, razı sal. «Koroğlu». Ev yiyəsi yaşlı bir arvad idi. S. H.. Yiyə çıxmaq – sahibi özünü bildirmək, sahibi məlum olmaq, tapılmaq. Yiyə… … Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti
əl — is. 1. Qolun biləkdən dırnaqlara qədər olan hissəsi. Əli ilə tutmaq. Sağ əl. Əllərini yumaq. Əlini çiyninə qoymaq. Əli ilə sığallamaq. Əli ilə götürmək. İnsan işlərinin çoxunu əlləri ilə görür. – Tək əldən səs çıxmaz. (Ata. sözü). Əfsus ki,… … Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti
